Als een slingeraap hing hij aan de boom. Zijn rugzak trok hem naar de grond als een zware baksteen. Hij hield zich stevig vast aan de dikke tak, alsof het zijn boezemvriend betrof.
‘Kom naar beneden Tommie.’
‘Ik durf niet meer.’
‘Nou, kom toch maar de groep wil verder.’
Hij liet zijn klemmende benen los van de tak en liet zich naar beneden zakken. Met een plof viel hij op de grond. De aluminium drinkbekers rinkelden aan zijn rugtas. Hij ademde hevig in en uit.
‘Je conditie gaat achteruit,’ zei Carmen plagerig. ‘Misschien toch maar stoppen met roken?’
‘Daar heb ik geen zin in, dat weet je,’ zei Tommie gebeten.
Inmiddels waren de overige drie groepsgenoten al een eind verderop. Het waren drie backpackers die ze in het hostel van Chiang Mai hadden ontmoet. Eén jongen heette Gabriel en kwam uit een onbeduidend dorpje op de Spaanse hoogvlaktes. De andere twee waren twee vriendinnen uit de UK. Ze kwamen uit Shrewsbury als hij het goed had. Een Engels stadje vlakbij de grens met Wales waar alleen nog dikke, gedeprimeerde mensen woonden, aldus de twee jongedames over hun hometown.
Tommie was in eerste instantie niet heel warm geworden toen zijn nieuwe vriendin een reis naar Thailand voorstelde. Daar ging toch iedereen al heen? Maar Carmen had doorgedramd. Ze wilde er per sé heen. En nee, niet alleen om kekke Instagram foto’s te maken op de stranden van Phuket. Ze wilde het land écht zien. Ze wilden de locals ontmoeten. Uiteindelijk had hij maar ingestemd, ook omdat hij haar niet wilde teleurstellen.
Gisteravond tijdens een potje Shitheaden hadden ze besloten de majestueuze berg van Doi Pui te beklimmen. Tommie had er nu al spijt van. Ze waren pas twee uur aan de wandel, maar hij zweette als een otter, was buiten adem en zat vol met dikke muggenbulten. Daar kwam nog eens bij dat hun gisteravond zo vrolijke drinkgenoten vandaag zonder drank helemaal niet zo leuk bleken te zijn. Ze hadden nog weinig gezegd, keken verveeld om zich heen en liepen alleen door omdat de scenic views boven zo spectaculair zouden zijn. Ideaal voor een vakantiekiekje.
Momenteel liepen ze enkel door een dichtgegroeid oerwoud, met hier en daar een klein bruggetje over een afgrond. Elke stap die ze zetten leek een stap van twijfel die de groep steeds verder demotiveerden. Inmiddels hadden Tommie en Carmen de groep weer ingehaald.
‘I am getting so bored,’ zuchtte Priscilla tegen haar vriendin.
‘You tell me,’ antwoordde Hester.
‘Tommie, why did you want to climb this mountain again?’
Hij keek haar verwijtend aan. ‘You know it was Carmen’s idea, not mine.’
‘Whatever,’ en ze draaide haar hoofd demonstrerend van hem af.
Na een half uur kwamen ze bij een open plek in het oerwoud waar een aantal tafels met bankjes stonden.
‘Let’s take a break here,’ opperde Gabriel. Hij gooide zijn rugtas op een van de houten tafels.
‘What’s there to eat?’ kakelde Priscilla eerder bevelend dan vragend.
‘Wine,’ antwoordde Gabriel lachend. Hij opende een fles Cabernet Sauvignon uit Australië.
‘I don’t think that’s a good idea,’ zei Hester smakkend op haar roze kauwgumbal.
‘What’s not a good idea?’
‘Drinking that wine.’
‘Stop whining, it will make at least something of this trip.’
‘Whatever.’
De fles was al bijna leeg toen bij Tommie het koud zweet uitbrak. Niet goed, dacht hij. ‘I think I am not feeling well.’
Gabriel brulde hard. ‘No, I hope not. Otherwise you would be a Terminator or something after all that booze of yesterday.’
‘Really guys I am not feeling well.’
Tommie zag lijkbleek. Iedereen keek verschrikt naar hem.
‘Fuck Tommie, you really look bad,’ zei Priscilla met haar hand voor de mond.
Hij duizelde en strekte zich uit op de houten bank. Boven hem zag hij bladeren en de bewolkte hemel. De temperatuur om hem heen leek te stijgen. De drukkende lucht beklemde hem steeds meer. Hij dreigde te worden opgeslokt door de jungle.
‘Schatje, gaat het wel?’ Carmen hield bezorgd zijn hoofdje vast.
‘Ik heb wat suiker nodig.’
Ze pakte meteen haar rugtas en dook in het voorvakje. Daar haalde ze een pakje Fruittella uit. ‘Hier eet wat.’
Hij kauwde en kauwde. De Fruittella plakte achter zijn kiezen. Zijn mond leek vol kleverige stroop te zitten. Langzaam vond hij iets meer stabiliteit. Iets meer rust. Hij voelde zich nog steeds belabberd maar de omgeving draaide in ieder geval niet meer.
‘Blijf nog maar even rustig liggen. Hier drink wat.’ Ze gaf hem een grote fles water aan. Hij kwam iets met zijn hoofd omhoog en dronk gulzig van het water. Hij slaakte een zucht.
Gabriel keek verontrust om zich heen. ‘What now? We can’t go further when he is feeling this way.’
‘I will be fine.’
‘Tommie we gaan niet verder zo, begrepen. Je blijft liggen totdat je je beter voelt, daarna kunnen we rustig weer bergafwaarts gaan.’
Hij keek omhoog. Hij zag haar bezorgde blik. Maar haar ogen. Haar ogen fonkelden zoals hij ze nog nooit eerder had gezien. Ze gaf om hem. Dat zag hij nu. Misschien pas voor het eerst echt. Of hij had er zijn ogen eerder nog niet voor geopend.
‘Dankje, schat.’ Hij keek haar liefkozend aan.
‘Waarvoor lief?’
‘Dat je van me houdt.’