De AirBnb die ik had geboekt voldeed geheel aan mijn verwachtingen. Grote tuin met zwembad? Check! Uitzicht vanaf de bergen op zee? Check! Een mooi authentiek huisje met rust om te schrijven? Check! Ik had mij eerder verweerd toen een goede vriend de Costa Blanca had aangeraden als ideale schrijfretraite voor mijn nieuwe boek. ‘Veel te toeristisch,’ had ik geantwoord. Maar hij wees mij op een prachtig plekje in de bergen, met uitzicht op zee, aan de rand van het pittoreske gehucht Pinos. Ik was meteen verliefd.

Een zwarte Mercedes rolt het grindpad op van de luxueuze villa van de Lafayettes. Het gekraak van het grind en het getjirp van de krekels vormt een harmonieus orkest in de avondschemer. De felle lichten langs het pad begeleiden de auto richting de hoofdingang. Te midden van een groot rondpunt staat een barokke fontein met sculpturen van Griekse goden en nimfen. De auto cirkelt eromheen en komt voor het grote gebouw tot stilstand. De Lafayettes laten zich niet eenvoudig omschrijven. Ze zijn puissant rijk, maar leven een teruggetrokken bestaan op hun landgoed. Maar weinig inwoners rondom het meer van Annecy zullen meer van hen weten, dan dat ze een grote villa bezitten. Ze schuwen de Franse media als de pest.

Als een slingeraap hing hij aan de boom. Zijn rugzak trok hem naar de grond als een zware baksteen. Hij hield zich stevig vast aan de dikke tak, alsof het zijn boezemvriend betrof.

Verveeld kijkt ze naar buiten. Op de boulevard spelen zich de dagelijkse taferelen af: skatende tieners, chagrijnige huismoeders die met de hond lopen, studenten die druk met elkaar in discussie zijn terwijl ze hun boeken vastklemmen als kostbaarste bezit. De menselijke onbenulligheden vinden plaats in een decor van glimmende stranden en schuimende golven. Meeuwen krijsen hoog in de lucht. Ze zucht.

De gelakte ebbenhouten tafel weerkaatste het licht dat binnenviel door de kleine glas-in-lood raampjes van het kasteel. Stoffig zilverwaar en kristallen glazen lichtten op in de verder donkere kamer. Het ongeduldig getik van hakken klonk op de stenen vloer. Margaritte de la Vaux stond met haar armen in haar zij naar buiten te turen. De binnenplaats was felverlicht door de middagzon. Een zucht wind deed wat stof verplaatsen. Een kat lag in de schaduw van de stalmuur languit in het grind.

Ze knipte met haar vingers. Vanuit een diepe sluimer opende hij langzaam zijn ogen. Hij zag haar voor zich zitten. Met haar donkere ogen keek ze hem indringend aan. Haar golvende zwarte haren langs haar heen. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen. Hij voelde zich suf. Langzaam kwam de wereld weer naar binnen: de kamer, de kroonluchter aan de muur, het tapijt op de vloer. Verdwaasd keek hij haar aan.